ای کاب زندگانی من در دهان توست

تیر هلاک ظاهر من در کمان توست

گر برقعی فرونگذاری بدین جمال

در شهر هر که کشته شود در ضمان توست

تشبیه روی تو نکنم من به آفتاب

کاین مدح آفتاب نه تعظیم شأن توست

گر یک نظر به گوشه چشم ارادتی

با ما کنی و گر نکنی حکم از آن توست

هر روز خلق را سر یاری و صاحبیست

ما را همین سرست که بر آستان توست

بسیار دیده ایم درختان میوه دار

زین به ندیده ایم که در بوستان توست

گر دست دوستان نرسد باغ را چه جرم

منعی که می رود گنه از باغبان توست

بسیار در دل آمد از اندیشه ها و رفت

نقشی که آن نمی رود از دل نشان توست

با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی

ای دوست همچنان دل من مهربان توست

سعدی به قدر خویش تمنای وصل کن

سیمرغ ما چه لایق زاغ آشیان توست